اشرافی گری مسولان
بر اساس تعلیمات اسلامی ، روابط میان مسولان و
مردم باید عاطفی و صمیمانه باشد.مردم گاهی سختی ها را تحمل می کنند ، مشروط بر آن
که بدانند مسولان مربوط نیز با آنان با صفا و صمیمت برخورد می کند و خوی اشرافی
گری ، انحصار طلبی و انحصار خواهی در او وجود ندارد. بنابراین احساس تواضع در
مقابل مردم باید در رفتار مسولان ، در هر رده ای که هستند تجلی پیدا کند و این
مساله نمی تواند حالت تصنعی داشته باشد ؛ زیرا در هر صورت تکبر و نخوت روحیه
اشرافی گری و برتری جویی به نوعی بروز می کند و در چنین وضعیتی ، محبت و صمیمت از
بین خواهد رفت.
مسول در جمهوری اسلامی ، یک حدود و وظایفی را باید رعایت کند . زندگی ،نوع
غذا و مصرف او و اعضای خانواده اش ، باید شبیه ضعفای مردم باشد و در این صورت است
که مردم او را از خود و را همراه او می
دانند.
اگر تجمل گرایی و عادت تجمل در جامعه ، رواج
پیدا کند ،بسیاری از مشکلات ، لاینحل باقی خواهد ماند و مشکلات اقتصادی و بسیاری
از مشکلات اجتماعی و اخلاقی ، حل نخواهد شد. گرایش به اشرافی گری در زندگی ،
ضررهای و خطرهای زیادی دارد و مانع تامین عدالت اجتماعی و دستیابی به روحیه برادری
، الفت ، انس و همدلی که برای هر جامعه
ای اهمیت بسیار دارد ، خواهد شد.